Για όλα φταίει ο Σεπτέμβρης...

Ώρα 14:00 το μεσημέρι, κάπου στο Σύνταγμα ένα κορίτσι  περιπλανιέται μόνο του. Στο βλέμμα της αποτυπωμένο το κενό. 

Μοιάζει να είναι βυθισμένη στις σκέψεις της, να προσπαθεί να τις βάλει σε μια σειρά, να προσπαθεί να τις συνειδητοποιήσει.

Φαίνεται χαμένη στη πόλη. Μια πόλη που σου δίνει την αίσθηση πως είναι άδεια από ζωή και από ψυχή 

ή μήπως το κορίτσι είναι άδειο από ζωή και από ψυχή;

Είναι ο Σεπτέμβρης που την κάνει να νιώθει έτσι.

Για όλα φταίει ο Σεπτέμβρης...

Ο Σεπτέμβρης που εισβάλλει βίαια και μας υπενθυμίζει πως έχουμε υποχρεώσεις, εργασία, διάβασμα, ρουτίνα ή μας υπενθυμίζει απλά πως  “από Σεπτέμβρη” δεν έχουμε να κάνουμε και να ασχοληθούμε με τίποτα. Μια σκέψη που προκαλεί τρόμο.

Μας υποχρεώνει να αφήσουμε πίσω μας τη ξεγνοιασιά, την μυρωδιά της θάλασσας, τον ήλιο που καίει το κορμί μας.

Φταίει ο Σεπτέμβρης που όλα τα όμορφα συναισθήματα έχουν επισκιαστεί από μελαγχολία.

Πάραυτα μας δίνει μια ελπίδα….

Πως ίσως “από Σεπτέμβρη” όσα αποφεύγαμε τόσο καιρό επειδή μας πλήγωναν,

Ίσως φτιάξουν...!!

Γιῶργος Σεφέρης - Θερινὸ Ἡλιοστάσι

A' Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη. Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς. Τ᾿ ἄλογα στ᾿ ἁλώνια καλπάζουν καὶ ἱδρώνουν πάνω σὲ σκόρπια κορμιά. Ὅλα πηγαίνουν ἐκεῖ καὶ τούτη ἡ γυναῖκα ποὺ τὴν εἶδες ὄμορφη, μιὰ στιγμὴ λυγίζει δὲν ἀντέχει πιὰ γονάτισε. Ὅλα τ᾿ ἀλέθουν οἱ μυλόπετρες καὶ γίνουνται ἄστρα. Παραμονὴ τῆς μακρύτερης μέρας.

Β´ Ὅλοι βλέπουν ὁράματα κανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ· πηγαίνουν καὶ θαρροῦν πὼς εἶναι μόνοι. Τὸ μεγάλο τριαντάφυλλο ἤτανε πάντα ἐδῶ στὸ πλευρό σου βαθιὰ μέσα στὸν ὕπνο δικό σου καὶ ἄγνωστο. Ἀλλὰ μονάχα τώρα ποὺ τὰ χείλια σου τ᾿ ἄγγιξαν στ᾿ ἀπώτατα φύλλα ἔνιωσες τὸ πυκνὸ βάρος τοῦ χορευτῆ νὰ πέφτει στὸ ποτάμι τοῦ καιροῦ - τὸ φοβερὸ παφλασμό. Μὴ σπαταλᾷς τὴν πνοὴ ποὺ σοῦ χάρισε τούτη ἡ ἀνάσα.

Γ´ Κι ὅμως σ᾿ αὐτὸ τὸν ὕπνο τ᾿ ὄνειρο ξεπέφτει τόσο εὔκολα στὸ βραχνά. Ὅπως τὸ ψάρι ποὺ ἄστραψε κάτω ἀπ᾿ τὸ κῦμα καὶ χώθηκε στὸ βοῦρκο τοῦ βυθοῦ ἢ χαμαιλέοντας ὅταν ἀλλάζει χρῶμα. Στὴν πολιτεία ποὺ ἔγινε πορνεῖο μαστροποὶ καὶ πολιτικιὲς διαλαλοῦν σάπια θέλγητρα· ἡ κυματόφερτη κόρη φορεῖ τὸ πετσὶ τῆς γελάδας γιὰ νὰ τὴν ἀνεβεῖ τὸ ταυρόπουλο· ὁ ποιητὴς χαμίνια τοῦ πετοῦν μαγαρισιὲς καθὼς βλέπει τ᾿ ἀγάλματα νὰ στάζουν αἷμα. Πρέπει νὰ βγεῖς ἀπὸ τοῦτο τὸν ὕπνο· τοῦτο τὸ μαστιγωμένο δέρμα.

Δ´ Στὸ τρελὸ ἀνεμοσκόρπισμα δεξιὰ ζερβὰ πάνω καὶ κάτω στροβιλίζονται σαρίδια. Φτενοὶ θανατεροὶ καπνοὶ λύνουν τὰ μέλη τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ψυχὲς βιάζουνται ν᾿ ἀποχωριστοῦν τὸ σῶμα διψοῦν καὶ δὲ βρίσκουν νερὸ πουθενά· κολνοῦν ἐδῶ κολνοῦν ἐκεῖ στὴν τύχη πουλιὰ στὶς ξόβεργες· σπαράζουν ἀνωφέλευτα ὅσο ποὺ δὲ σηκώνουν ἄλλο τὰ φτερά τους. Φυραίνει ὁ τόπος ὁλοένα χωματένιο σταμνί.

Ε´ Ὁ κόσμος τυλιγμένος στὰ ναρκωτικὰ σεντόνια δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο νὰ προσφέρει παρὰ τοῦτο τὸ τέρμα. Στὴ ζεστὴ νύχτα ἡ μαραμένη ἱέρεια τῆς Ἑκάτης μὲ γυμνωμένα στήθη ψηλὰ στὸ δῶμα παρακαλᾷ μία τεχνητὴ πανσέληνο, καθὼς δυὸ ἀνήλικες δοῦλες ποὺ χασμουριοῦνται ἀναδεύουν σὲ μπακιρένια χύτρα ἀρωματισμένες φαρμακεῖες. Αὔριο θὰ χορτάσουν ὅσοι ἀγαποῦν τὰ μυρωδικά. Τὸ πάθος της καὶ τὰ φτιασίδια εἶναι ὅμοια μὲ τῆς τραγῳδοῦ ὁ γύψος τοὺς μάδησε κιόλας.

Στ´ Κάτω στὶς δάφνες κάτω στὶς ἄσπρες πικροδάφνες κάτω στὸν ἀγκαθερὸ βράχο κι ἡ θάλασσα στὰ πόδια μας γυάλινη. Θυμήσου τὸ χιτῶνα ποὺ ἔβλεπες ν᾿ ἀνοίγει καὶ νὰ ξεγλιστρᾷ πάνω στὴ γύμνια κι ἔπεσε γύρω στοὺς ἀστραγάλους νεκρός - ἂν ἔπεφτε ἔτσι αὐτὸς ὁ ὕπνος ἀνάμεσα στὶς δάφνες τῶν νεκρῶν.

Ζ´ Ἡ λεῦκα στὸ μικρὸ περιβόλι ἡ ἀνάσα της μετρᾷ τὶς ὦρες σου μέρα καὶ νύχτα· κλεψύδρα ποὺ γεμίζει ὁ οὐρανός. Στὴ δύναμη τοῦ φεγγαριοῦ τὰ φύλλα της σέρνουν μαῦρα πατήματα στὸν ἄσπρο τοῖχο. Στὸ σύνορο εἶναι λιγοστὰ τὰ πεῦκα ἔπειτα μάρμαρα καὶ φωταψίες κι ἄνθρωποι καθὼς εἶναι πλασμένοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ κότσυφας ὅμως τιτιβίζει σὰν ἔρχεται νὰ πιεῖ κι ἀκοῦς καμιὰ φορὰ φωνὴ τῆς δεκοχτούρας. Στὸ μικρὸ περιβόλι δέκα δρασκελιὲς μπορεῖ νὰ ἰδεῖς τὸ φῶς τοῦ ἥλιου νὰ πέφτει σὲ δυὸ κόκκινα γαρούφαλα σὲ μίαν ἐλιὰ καὶ λίγο ἁγιόκλημα. Δέξου ποιὸς εἶσαι. Τὸ ποίημα μὴν τὸ καταποντίζεις στὰ βαθιὰ πλατάνια θρέψε το μὲ τὸ χῶμα καὶ τὸ βράχο ποὺ ἔχεις. Τὰ περισσότερα - σκάψε στὸν ἴδιο τόπο νὰ τὰ βρεῖς.

Η´ Τ᾿ ἄσπρο χαρτὶ σκληρὸς καθρέφτης ἐπιστρέφει μόνο ἐκεῖνο ποὺ ἤσουν. Τ᾿ ἄσπρο χαρτὶ μιλᾷ μὲ τὴ φωνή σου, τὴ δική σου φωνὴ ὄχι ἐκείνη ποὺ σ᾿ ἀρέσει· μουσική σου εἶναι ἡ ζωὴ αὐτὴ ποὺ σπατάλησες. Μπορεῖ νὰ τὴν ξανακερδίσεις ἂν τὸ θέλεις ἂν καρφωθεῖς σὲ τοῦτο τ᾿ ἀδιάφορο πρᾶγμα ποὺ σὲ ρίχνει πίσω ἐκεῖ ποὺ ξεκίνησες. Ταξίδεψες, εἶδες πολλὰ φεγγάρια πολλοὺς ἥλιους ἄγγιξες νεκροὺς καὶ ζωντανοὺς ἔνιωσες τὸν πόνο τοῦ παλικαριοῦ καὶ τὸ βογκητὸ τῆς γυναίκας τὴν πίκρα τοῦ ἄγουρου παιδιοῦ - ὅ,τι ἔνιωσες σωριάζεται ἀνυπόστατο ἂν δὲν ἐμπιστευτεῖς τοῦτο τὸ κενό. Ἴσως νὰ βρεῖς ἐκεῖ ὅ,τι νόμισες χαμένο· τὴ βάστηση τῆς νιότης, τὸ δίκαιο καταποντισμὸ τῆς ἡλικίας. Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες τοῦτο τὸ κενὸ εἶναι ὅ,τι ἔδωσες τὸ ἄσπρο χαρτί.

Θ´ Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν. Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ πάνω νερά· νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο στὰ τυφλά, πεισματάρης καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο - ἄφησε κι ἂς γελοῦν. Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ στ᾿ ἀφανισμένο τοῦτο παρὸν - ἄφησέ τους. Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.

Ι´ Τὴν ὥρα ποὺ τὰ ὀνείρατα ἀληθεύουν στὸ γλυκοχάραμα τῆς μέρας εἶδα τὰ χείλια ποὺ ἄνοιγαν φύλλο τὸ φύλλο. Ἔλαμπε ἕνα λιγνὸ δρεπάνι στὸν οὐρανό. Φοβήθηκα μὴν τὰ θερίσει.

ΙΑ´ Ἡ θάλασσα ποὺ ὀνομάζουν γαλήνη πλεούμενα κι ἄσπρα πανιὰ μπάτης ἀπὸ τὰ πεῦκα καὶ τ᾿ Ὄρος τῆς Αἴγινας λαχανιασμένη ἀνάσα· τὸ δέρμα σου γλιστροῦσε στὸ δέρμα της εὔκολο καὶ ζεστὸ σκέψη σχεδὸν ἀκάμωτη κι ἀμέσως ξεχασμένη. Μὰ στὰ ρηχὰ ἕνα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι καὶ στὸ βυθὸ - ἂν συλλογιζόσουν ὡς ποῦ τελειώνουν τὰ ὄμορφα νησιά. Σὲ κοίταζα μ᾿ ὅλο τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ ἔχω.

ΙΒ´ Τὸ αἷμα τώρα τινάζεται καθὼς φουσκώνει ἡ κάψα στὶς φλέβες τ᾿ οὐρανοῦ τ᾿ ἀφορμισμένου. Γυρεύει νὰ περάσει ἀπὸ τὸ θάνατο γιὰ νά ῾βρει τὴ χαρά. Τὸ φῶς εἶναι σφυγμὸς ὁλοένα πιὸ ἀργὸς καὶ πιὸ ἀργὸς θαρρεῖς πῶς πάει νὰ σταματήσει.

ΙΓ´ Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ σταματήσει ὁ ἥλιος. Τὰ ξωτικὰ τῆς αὐγῆς φύσηξαν τὰ στεγνὰ κοχύλια· τὸ πουλὶ κελάηδησε τρεῖς φορὲς τρεῖς φορὲς μόνο· ἡ σαύρα πάνω στὴν ἄσπρη πέτρα μένει ἀκίνητη κοιτάζοντας τὸ φρυγμένο χόρτο ἐκεῖ ποὺ γλίστρησε ἡ δεντρογαλιά. Μαύρη φτερούγα σέρνει ἕνα βαθὺ χαράκι ψηλὰ στὸ θόλο τοῦ γαλάζιου - δές τον, θ᾿ ἀνοίξει. Ἀναστάσιμη ὠδίνη.

ΙΔ´ Τώρα, μὲ τὸ λιωμένο μολύβι τοῦ κλήδονα τὸ λαμπύρισμα τοῦ καλοκαιρινοῦ πελάγου, ἡ γύμνια ὁλόκληρής της ζωῆς· καὶ τὸ πέρασμα καὶ τὸ σταμάτημα καὶ τὸ πλάγιασμα καὶ τὸ τίναγμα τὰ χείλια τὸ χαϊδεμένο δέρας, ὅλα γυρεύουν νὰ καοῦν. Ὅπως τὸ πεῦκο καταμεσήμερα κυριεμένο ἀπ᾿ τὸ ρετσίνι βιάζεται νὰ γεννήσει φλόγα καὶ δὲ βαστᾷ πιὰ τὴν παιδωμή - φώναξε τὰ παιδιὰ νὰ μαζέψουν τὴ στάχτη καὶ νὰ τὴ σπείρουν. Ὅ,τι πέρασε πέρασε σωστά. Κι ἐκεῖνα ἀκόμη ποὺ δὲν πέρασαν πρέπει νὰ καοῦν τοῦτο τὸ μεσημέρι ποὺ καρφώθηκε ὁ ἥλιος στὴν καρδιὰ τοῦ ἑκατόφυλλου ρόδου.

Βλέποντας με άλλα Μάτια...

Το 10% του ελληνικού πληθυσμού απαρτίζεται από άτομα  που πάσχουν από κάποιο είδος αναπηρίας. Ένα ποσοστό από αυτό έχει καταρρίψει τη δικτατορία της εικόνας. Δημιουργούν τις  δικές τους πολύχρωμες εικόνες  μέσω της αφής, της όσφρησης, της ακοής και της γεύσης. 

Αυτός είναι ο πολύχρωμος κόσμος των τυφλών...

Αυτόν τον κόσμο που η πόλη μας αρνείται να φιλοξενήσει τους κατοίκους της όπως τους αρμόζει, καμιά φορά τους περιθωριοποιεί και άλλοτε πάλι τους αντιμετωπίζει ως κατώτερους πολίτες.

Άραγε τι χρώμα να έχει αυτός ο κόσμος, τι χρώμα να έχει το σκοτάδι;

Όπως λέει ο φιλόσοφος οι ανάγκες κάνουν τους ήρωες . Ένας τέτοιος μικρο-μεγάλος ήρωας με το λευκό του μπαστούνι ζει ανάμεσα μας.

Ο  Βαγγέλης Αυγουλάς σε ηλικία μόλις 24 ετών είναι Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Ιλίου, ασκούμενος δικηγόρος, μεταπτυχιακός φοιτητής στο αστικό Δίκαιο, πρόεδρος της Επιτροπής νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, τακτικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης και Μέλος του διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών (Ε.Ο.Τ).

Είναι εκ γενετής τυφλός και πάσχει από μια σπάνια αρρώστια που ονομάζεται συγγενής μικροφθαλμία. Με το προσωπικό του αγώνα και τη συμπαράσταση της οικογένειας του και των φίλων του έχει κατορθώσει να φτάσει τη ζωή του στα μέτρα της ψυχής του. Μεγάλο του πάθος να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

-       Από πηγάζει όλη αυτή η δύναμη, η θέληση που ασχολείσαι με τόσα πολλά πράγματα;

Όπως λέω από νωρίς ήδη έχω γεννηθεί τυφλός, είχα πάρα πολύ κοντά μου την οικογένεια μου, λίγους συγγενείς και φίλους  που έλεγαν το εξής: “Όχι υπερπροστασία, όχι να τον καλομάθουμε, όχι να αποφύγει τα δύσκολα αλλά να μεγαλώσει σαν ένα φυσιολογικό παιδί”.  Και το φυσιολογικό με ακολουθούσε στη ζωή μου μπροστά σε κάθε δυσκολία και έλεγα ότι θα βρω εναλλακτική  να την ξεπεράσω και όχι μόνο αλλά και να συνεχίσω μπροστά.

-       Από τι ακριβώς πάσχεις;

Μια σπάνια ασθένεια συγγενής μικροφθαλμία λέγεται. Και στο εξωτερικό που είχα πάει σχεδόν από το που γεννήθηκα δεν μπορούσε ν αντιμετωπισθεί.

-      Τι στάση κράτησε το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον;

Στη αρχή ήταν δύσκολα, ειδικά περίπου 20 χρόνια πριν, το ’88 έχω γεννηθεί, πολύ πιο δύσκολα στη Ελλάδα. Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει ο θεσμός της πρώιμης παρέμβασης δηλαδή η σωστή στήριξη του παιδιού και της οικογένειας του από 0 έως 5 ετών από ειδικούς, από διεπιστημονική ομάδα, ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό, εργοθεραπευτή ενδεχομένως και ό,τι άλλο χρειάζεται για το πώς θα μεγαλώσει σωστά αυτό το παιδί.

Οι δικοί μου είναι μεσαίου μορφωτικού επιπέδου και χαμηλών εισοδημάτων. Πάραυτα είπαν ότι θα προσπαθήσουμε και ας μάθει στη χειρότερη περίπτωση όσα μάθαμε εμείς, ας μεγαλώσει όπως μεγαλώσαμε εμείς και ο,τι γίνει. Τουλάχιστον είχαν μια λογική να ενταχθώ όσο μπορώ καλύτερα και με τα αδέρφια μου και στη γειτονιά και στο παιχνίδι και στο σχολείο και αυτό με οδήγησε και σε μια ένταξη μου στην κοινωνία που με τις προσπάθειες μου γίνομαι αποδεκτός όχι χαριστικά αλλά δικαιωματικά, έτσι νιώθω.

Πόσα αδέρφια έχεις;

Έχω δυο μικρότερα. Έναν δυο χρόνια μικρότερο και τον άλλον πέντε.

Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με την πολιτική σε τόση νεαρή ηλικία;

Δεν είναι ακριβώς  πολιτική. Για μένα με το να ασχολούμαι με τα κοινά ένιωθα ότι με ελκύει. Ίσως είναι και η επιστήμη, η δικηγορία που πλέον ασκώ, που είναι μια επιστήμη που καλλιεργείς τον λόγο, την παρουσία. Ήθελα να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου που είναι σε χειρότερη θέση από μένα, να αισθανθούν λίγο καλύτερα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Όλα αυτά με έφεραν να διεκδικήσω μια θέση και να κάνω κάτι και στην πόλη μου. Πανελλαδικά βοηθώ την νεολαία τυφλών, εκπροσωπώ τον χώρο μου στο εξωτερικό. Εκτός από το αναπηρικό κίνημα κάνω με δικές μου πρωτοβουλίες και δικά μου έξοδα, εθελοντικά συνεργασίες με σχολεία σε όλη την Ελλάδα και ενημερώνω τους μαθητές  ότι έχουν και συνανθρώπους με αναπηρία που μπορούν να τους κάνουν παρέα, να παίζουν μαζί, να μεγαλώνουν μαζί, να σπουδάζουν μαζί. Όλο αυτό ήθελα και στην πόλη μου κάπως να μεταφραστεί. Δεν ήθελα να μην προσφέρω στη γειτονιά μου και πανελλαδικά να κάνω τόσα πράγματα και στο εξωτερικό. Οπότε μου έγινε η πρόταση επειδή η κοινωνική πολιτική δεν είναι η στείρα πολιτική που ταλαιπωρεί τον κόσμο αλλά πρέπει να είναι προσφορά. Και εδώ σε αυτόν τον δήμο στο Ίλιον μπορώ ακόμη και το κάνω, γι' αυτό και παραμένω σε αυτή την θέση.

-     Έχοντας περάσει από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Σε ποια αντιμετώπισες τα περισσότερα προβλήματα λόγω της ασθένειας σου;

Κυρίως στη τριτοβάθμια εκπαίδευση γιατί ακόμη και σήμερα η ελληνική νομοθεσία φτάνει και ρυθμίζει κάποια ζητήματα όχι πάντα απόλυτα και σωστά μέχρι και τη εισαγωγή των φοιτητών γενικότερα στο πανεπιστήμιο. Από εκεί και μετά τα πράγματα γίνονται δύσκολα και ο ανάπηρος φοιτητής είτε κωφός είτε τυφλός είτε κινητικά ανάπηρος πρέπει μόνος του να βρει λύσεις. Το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι προσκούαμε σε εμπόδια πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα διδακτικά συγγράμματα σε ηλεκτρονική μορφή κατάλληλη για να την χρησιμοποιούμε. Έπρεπε να τα ηχογραφούμε ή να τα σκανάρουμε εμείς και μέσα στο εξάμηνο, αν δεις ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια τα συγγράμματα δίνονται καθυστερημένα, χάναμε και εξεταστικές μέχρι να προετοιμαστούμε, να έχουμε το βιβλίο να δίναμε το μάθημα.

  

Η τεχνολογία σε ποιο βαθμό βοηθάει;

Η τεχνολογία βοηθάει πάρα πολύ. Eίναι ευεργετικό πολυεργαλείο στη ζωή μας και είναι ένα παράθυρο που μας ανοίγεται προς τον κόσμο αλλά και μας δίνει και πολλές δυνατότητες.  Με ένα πρόγραμμα απ' οτι δείχνει η οθόνη μας το κάνει αυτόματα φωνή και χρησιμοποιούμε τους υπολογιστές.

Έχω άριστη επικοινωνία, χρησιμοποιώ το διαδίκτυο, βρίσκω τις πληροφορίες που θέλω, ασκώ τη δικηγορία έχοντας πρόσβαση σε νόμους μέσω διαδικτύου. Είμαι στο facebook που είναι γνωστός τόπος κοινωνικής δικτύωσης, έχω δικό μου blog. Είμαι αντιδήμαρχος και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης  άρα, ασχολούμαι και με τις  ηλεκτρονικές  υπηρεσίες του δήμου σε πολίτες που τις έχουν ανάγκη. Το κινητό μας δουλεύει με τον ίδιο τρόπο άρα μπορούμε να επικοινωνούμε όπως όλοι οι άλλοι. Υπάρχουν και πολλά τεχνικά βοηθήματα που κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη είτε επειδή μιλάνε όπως ρολόγια, ζυγαριές, θερμόμετρα είτε επειδή αξιοποιούν την τεχνολογία με άλλους τρόπους π.χ φανάρια με ηχητικό σήμα για να ξέρουμε πότε θα περνάμε, όπου λειτουργού βοηθούν πάρα πολύ ή τα προγράμματα που αναγγέλλουν την επόμενη στάση στον ηλεκτρικό ή στο μετρό και που πρέπει να μπουν στα λεωφορεία.

Μίλησε μου για την προσβασιμότητα στους εξωτερικούς χώρους

 Eίμαστε σε μια πόλη που δεν είναι φιλόξενη για τους αναπήρους, για τους πεζούς, για τις μητέρες με τα καροτσάκια. Πεζοδρόμια γεμάτα εμπόδια, ράμπες με παρκαρισμένα οχήματα, σπασμένα πεζοδρόμια. Στην επαρχία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας δεν υπάρχουν καθόλου πεζοδρόμια.

Οι ειδικές ανάγλυφες λωρίδες στα πεζοδρόμια, οι οδηγοί όδευσης τυφλών,  που είναι για να τις βρίσκει με το λευκό του μπαστούνι το άτομο με πρόβλημα όρασης και να μπορεί να έχει μια σωστή πορεία προσανατολισμού αλλά συνέχεια έχουμε εμπόδια πάνω σε αυτές περίπτερα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα καφετεριών, πλανόδιους.

Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και πολλές φορές δεν τα βρίσκει ούτε το λευκό μπαστούνι. Κάνουμε μαθήματα στην κινητικότητα και στον προσανατολισμό, εκπαιδευόμαστε να προσπαθούμε με ανεξαρτησία, αυτονομία και ασφάλεια άνετα να κυκλοφορούμε σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Να χρησιμοποιούμε μέσα μεταφοράς, να προσπαθούμε μόνοι μας να πηγαίνουμε όπου θέλουμε. Πάραυτα και η εκπαίδευση δεν φτάνει για να λύσει πολλά προβλήματα.

-       Επομένως, θεωρείς ότι η Ελλάδα δεν παρέχει πρόνοια στα άτομα με ειδικές ανάγκες;

Μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα δεν είμαι μηδενιστής. Έχουμε ένα από τα πιο προσβάσιμα μετρό του κόσμου, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος κάνει πολλά βήματα επίσης, στα λεωφορεία χρειάζονται βελτιώσεις να δουλεύουν παντού τα συστήματα που εξυπηρετούν τα αναπηρικά αμαξίδια ή να μπει φωνητική αναγγελία των στάσεων στα λεωφορεία.

Τα φανάρια δεν είναι παντού με ηχητικό σύστημα πρέπει να επεκταθούν. Βοήθησε πάρα πολύ η διεξαγωγή των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων  που γίνανε έργα αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό πρέπει τα υπάρχοντα έργα να συντηρούνται και να γίνουν και πολλά άλλα. Στην Ελλάδα λείπει η αρχή design for all, αυτό που λέμε σχεδιασμός για όλους. Εξαρχής ένα έργο πρέπει να σχεδιάζετε λαμβάνοντας υπόψη και τις ιδιαιτερότητες όλων όσων θα το χρησιμοποιήσουν όπως οι ιστοσελίδες, οι περισσότερες δεν είναι προσβάσιμες για χρήστες με αναπηρία γενικότερα και μετά αναγκαζόμαστε και δίνουμε πολλά παραπάνω χρήματα σαν κράτος για να ξανακάνουμε κάτι από τη αρχή. Το πανεπιστήμιο της Αθήνα, η Βουλή, το υπουργείο Μεταφορών είναι παραδείγματα ιστοσελίδων που δεν ήταν καθόλου προσβάσιμες και ξανασκευάζονται για να γίνουν σε όλους τους χρήστες. Δεν μιλάμε για τυφλούς χρήστες μιλάμε για μερικώς βλέποντες, για άτομα με κινητικά προβλήματα με άλλες παθήσεις που ο καθένας θέλει ένα προφίλ χρήστη εξατομικευμένο για να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

-       Σε μια συνέντευξή σου λες χαρακτηριστικά «θέλω να βοηθήσω την κοινωνία και ξέρω πώς να το κάνω», ποιος τελικά είναι αυτός ο τρόπος;

Ξέρω πώς να το κάνω και να βοηθήσω την κοινωνία, για να μην παρεξηγηθώ, σε κάποια πράγματα τα ζω, τα έχω σπουδάσει, τα μελετώ, τα ψάχνω, τα κυνηγώ και τα ανιχνεύω. Ο καθένας πρέπει να παίρνει ευκαιρίες, να προσπαθεί και να επιστρατεύεται σαν άτομο αυτός και οι ικανότητές του στο αντικείμενο του. Δεν γίνεται ο μηχανικός να πάει να υπερασπισθεί κάποιον στο δικαστήριο ούτε εγώ να κάνω σχέδια και να κάνω ένα άρτια αρχιτεκτονικά κτήριο, προσβάσιμο σε όλους κτλπ.

 Όμως, το κομμάτι που μου αναλογεί σε θέματα προνοιακά που περνούν στους δήμους , η κοινωνική πολιτική για τα άτομα με αναπηρία, για την υποστήριξη την ψυχολογική των οικογενειών των ατόμων με αναπηρία χρειάζεται αυτό να υπάρχει. Για την στήριξη των ατόμων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης και χρειάζεται με καθαρές διαδικασίες δικαιολογητικά, αξιοκρατία, σωστά κριτήρια που να μην τα παρακάπτουμε όπως είχαμε μάθει τόσα χρόνια πελατειακά ή με μια συστατική επιστολή από το γνωστό του γνωστού και λοιπά. Να πάνε οι κοινωνικές παροχές σε άτομα που τις δικαιούνται. Το φαινόμενο αναπήρων μαϊμού μας προσβάλλανε εδώ και πολλά χρόνια για παράδειγμα που πολλοί εκμεταλλεύονταν, είχαν δικτύωση και έπαιρναν  επιδόματα και άλλες παροχές ενώ δεν τις δικαιούνταν. Τώρα, όμως, μετά από μια δεκαετία τουλάχιστον, η Ελλάδα βρέθηκε έτοιμη να απομονώσει τέτοια φαινόμενα. Επειδή ξέρω πως μπορεί να επέλθει αξιοκρατία, πως μπορούν να πάνε οι παροχές σε πραγματικούς δικαιούχους το εφαρμόζω και στον δήμο μου και πιστεύω ότι συλλογικά μπορούν να βρεθούν και άλλοι άνθρωποι που ο καθένας, όπως είπα, στο στοιχείο του να εφαρμόσει πράγματα και στη δική του υπηρεσία, στη δική του δουλειά που μπορεί να προΐσταται, στη δική του σχολική τάξη μιλώντας για ισότιμη συμμετοχή όλων των παιδιών στην εκπαίδευση που σήμερα μόνο ένα στα δέκα παιδιά με αναπηρία μπορεί να πάει σχολείο, τα υπόλοιπα 90% θέλουν αλλά δεν μπορούν.

 Στη δική του παρέα να μην απομονώσει έναν φίλο με αναπηρία που θα μπορούσε να εντάξει.  Για παράδειγμα εγώ από μικρός ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο στη γειτονιά μου και διεκδίκησα η μπάλα να μπαίνει σε μια σακούλα να την ακούω κι εγώ που πηγαίνει όπως οι φίλοι μου την έβλεπαν. Υπάρχουν λύσεις που δεν κοστίζουν και μπορούν να κάνουν τη ζωή πάρα πολλών ανθρώπων πολύ καλύτερη και δεν μιλάω μόνο για τους αναπήρους. Σαν αντιδήμαρχος  κοινωνικής πολιτικής  έχουμε κάνει δράσεις  και για ομάδες που δεν έχουν ενταχθεί στην κοινωνία όπως τους Ρομά, για ομάδες που διώχνει η κοινωνία όπως τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Τα φοβικά σύνδρομα γενικώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε ειδικά στην σημερινή εποχή που το μόνο που μας απομένει είναι ο συνάνθρωπός μας, η αλληλεγγύη και αν έχουμε ο ένας τον άλλον που αυτό δεν κοστίζει δεν έχει φορολογηθεί ακόμη, όλα τα άλλα θα τα ξεπεράσουμε.

-       Πέρα από αυτές τις δραστηριότητες σου και τις σπουδές σου. Έχεις κάποιο χόμπυ;

Παρακολουθώ αθλητισμό, τον Ολυμπιακό συγκεκριμένα, δεν κάνω κάποιο άθλημα. Σκάκι μου αρέσει να παίζω, να διαβάζω βιβλία, να ακούω μουσική. Έχω ένα συγγραφικό βήμα στο ενεργητικό μου, συμμετείχα σε ένα συλλογικό μυθιστόρημα που έχει εκδοθεί εδώ και δυόμιση χρόνια περίπου έχει τίτλο 12 από τις εκδόσεις εμπειρία. Ξεκίνησε από το διαδίκτυο από ένα μπλογκ και έγινε βιβλίο. Μου αρέσει να αρθρογραφώ για διάφορα κοινωνικά θέματα και μου αρέσουν και τα ταξίδια, τα συνδυάζω πολλές  φορές και με υποχρεώσεις στη Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ταξιδεύεις πολύ στο εξωτερικό;

Ναι. Στο εξωτερικό βέβαια βλέπουμε και πολλά παραδείγματα προς μίμηση σαν χώρα, σαν άνθρωποι σαν συμπεριφορές γενικότερα φυσικά υπάρχουν και καλύτερα αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι με σωστά μέτρα σύγκρισης και αντικειμενικά μπορεί και η Ελλάδα να αλλάξει πράγματα και πολλές φορές  χωρίς κόστος γιατί η οικονομική κρίση είναι άλλοθι αλλά δεν είναι και τόσο ισχυρό άλλοθι αν κάτσουμε και το ψάξουμε για μερικά πράγματα.

-       Είσαι εκ γενετής τυφλός , ωστόσο, έχεις κάποια ερεθίσματα. Πιστεύεις πως έχεις κερδίσει κάτι από την απώλεια της όρασής σου; Γιατί πολλοί βλέποντες λένε μερικές φορές ότι θα προτιμούσαν να μην βλέπουν αυτόν τον κόσμο.

Να μην καταφύγω σε τέτοιες υπερβολές. Θα σου πω μόνο ότι υιοθετώ μια φράση ενός φιλοσόφου ότι οι ανάγκες κάνουν τους ήρωες. Ίσως, αυτό το «παιδί θαύμα» που έχει κάνει τόσα πολλά στα 23 του και που φαίνεται στον κόσμο που τον γνωρίζει έτσι κάτι πάρα πολύ, αν έβλεπα ίσως να μην είχα κάνει ούτε τα μισά. Πολλές φορές τα πολλά εμπόδια εξαρχής σε βάζουν σε άλλη πορεία ζωής. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό και κάθε μια ιδιότητα, κάθε μια συλλογική επιτυχία, κάθε μια διάκριση κρύβει πολλαπλάσια προσπάθεια από συνομηλίκους  μου, πολλή κούραση, πολλή ταλαιπωρία  και πολλές δυσκολίες και πολλή κόπο και γι’ αυτό και το αποτέλεσμα πάντα το ευχαριστιέμαι και το αφιερώνω πάν τα στους ανθρώπους που με βοηθούν. Ακόμη κα στην δικηγορία που θέλω να ασκήσω  τα δικαστήρια δεν είναι καθόλου προσβάσιμα εδώ στην Ευελπίδων, πρέπει να πληρώνω πάντα ένα βοηθό- συνεργάτη για να έρχεται μαζί μου στις δουλειές  που πρέπει να κάνω. Όταν έγινα αντιδήμαρχος  χρειάστηκε ένας ειδικός νόμος το καλοκαίρι του 2011 να μου επιτρέπει να έχω γραμματέα της επιλογής μου για να ξέρω τι έγγραφα διαβάζω και υπογράφω, να μπορώ να πηγαίνω εκεί που θέλω συνοδευόμενος και λοιπά. Υπάρχουν δυσκολίες που κάποιος μπορεί να μη τις φανταστεί και που ενώ είσαι πολύ κοντά σε μια επιτυχία προκύπτουν κάθε τόσο και στο κάνουν λίγο πιο δύσκολο απ’ όσο νόμιζες αλλά εμένα μου αρέσει να ανοίγω δρόμους γιατί στόχος μου είναι όχι να περνάω εγώ καλύτερα αλλά οι επόμενες γενιές να αντιμετωπίσουν έστω κι ένα πρόβλημα λιγότερο. Γι’ αυτό και στηρίζω μια

Πρωτοβουλία και είμαι μέλος και της  επιτροπής προσβασιμότητας φοιτητών με αναπηρία του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

-       Επομένως, μπορείς να μας πεις τι χρώμα έχει το σκοτάδι;

Υπάρχουν δυο κατηγορίες ατόμων που δεν βλέπουν, αυτοί που γεννιόμαστε έτσι άρα δεν μπορούμε να έχουμε οπτικές παραστάσεις και οπτικές εικόνες. Εκεί για μένα τα χρώματα ταυτίζονται με ερεθίσματα που μου δίνουν οι άλλες μου αισθήσεις. Το άσπρο είναι το χιόνι που έχω πιάσει ή το γάλα για παράδειγμα και το κόκκινο είναι μια ντομάτα που κόβω, ενδεχομένως, από ένα περιβόλι της Κρήτης  που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, και τα συνδυάζω με σύνθετες εικόνες . Υπάρχουν και τα άτομα όμως που έχουν δει αλλά έχασαν το φως τους από κάποιο ατύχημα, κάποια πάθηση επομένως, αυτοί ακόμα και τώρα που δεν βλέπουν, μπορεί να έχουν οπτική παράσταση και να φέρνουν στον νου τους περιγραφές. Εμένα, αν μου περιγράψεις έναν άνθρωπο δίνοντάς μου τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, μελαχρινός, ξανθός, γαλανά, καστανά μάτια και λοιπα είναι πολύ θεωρητικές πληροφορίες σαν να μαθαίνω το μάθημα της ιστορίας που θα το έχω  ξεχάσει την επόμενη μέρα. Ο άνθρωπος που έβλεπε και μετά έχασε το φως του το κρατά σαν περιγραφή. Εδώ έρχεται και το εξής : πολλές φορές με ρωτάνε στα σχολεία τα παιδιά αν βγει κάτι και θεραπεύει την τύφλωση τι θα κάνεις. Αυτοί που έβλεπαν και έχασαν το φως τους  απαντούν ότι θα πάω την επόμενη ώρα κιόλας  και θα κάνω την θεραπεία. Εμένα με εφησυχάζει ότι ακόμη δεν έχει βγει κάτι  γιατί είναι ένα δύσκολο δίλλημα, δεν θα είμαι από τους πρώτους που θα τρέξει διότι, φαντάσου, ότι στα 25, 30, 35 ή όποτε θα πρέπει να ξαναγεννηθώ. Να μάθω να γνωρίζω τους ανθρώπους όχι από την φωνή αλλά από την φυσιογνωμία, να μάθω τα χρώματα που τώρα ζω χωρίς αυτά, να μάθω να γράφω διαφορετικά και όχι με το ανάγλυφο  σύστημα γραφής και ανάγνωσης  τυφλών Μπρέιλ και πολλά άλλα.

-       Ο πολύ στενός σου φιλικός κύκλος απαρτίζεται και από βλέποντες, όχι απαραίτητα οι συνεργάτες σου;

Ναι βέβαια, αυτή είναι εξάλλου και η επιτυχία. Έχω κάνει και πολλούς συνεργάτες φίλους. Και οι περισσότεροι φίλοι μου τώρα που το σκέφτομαι είναι άνθρωποι που βλέπουν και συναντηθήκαμε για διάφορους λόγους και είναι κοντά μου.

-        Είναι εύκολο για ένα άτομο με προβλήματα όρασης να συνάψει ερωτική σχέση, όχι απαραίτητα με κάποιον που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα;

Υπάρχουν ζευγάρια ανθρώπων που είναι και οι δυο τυφλοί που έχουν παντρευτεί, έχουν κάνει οικογένεια και τους θαυμάζω πως τα καταφέρνουν. Υπάρχουν και εξίσου άλλα ζευγάρια που ο ένας στη σχέση έχει αναπηρία και αυτό δεν προκύπτει δεν είναι το ζευγάρι που θα του περάσει ο ενθουσιασμός και θα χωρίσει και αυτούς τους θαυμάζω. Κι εγώ έχω κάνει σχέση και τις δυο σοβαρές περιπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ, δεν είχαν κάποιο πρόβλημα είτε όρασης είτε οποιαδήποτε αναπηρία. Πρέπει και το άλλο μέρος είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα «αρτιμελής» να ξεπεράσει εξαρχής τι θα πει ο κόσμος, πως θα το αντιμετωπίσω και λοιπά. Αν το κάνει δεν προκύπτει μετά στην πορεία της σχέσης πρόβλημα που να την ακυρώσει  λόγω αναπηρίας ή κάτι θα ξεκινήσει και θα πάει καλά είτε δεν θα ξεκινήσει καθόλου, τουλάχιστον  μέχρι τώρα αυτό έχω ζήσει και έχω καταλάβει.

  

-        Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου;

Έχω μια αίσθηση και φιλοσοφία ζωής  ότι κάθε μέρα που τελειώνει να μπορώ να κοιμάμαι με ένα χαμόγελο, ήρεμος και όλα εδώ να τελείωναν εγώ είμαι ευτυχισμένος για όσα έχω κάνει. Δουλεύω κάθε μέρα πάρα πολύ, θέλω να πετυχαίνω τους στόχους μου χωρίς να σχεδιάζω σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου γιατί είμαι ολιγαρκής και σε κάποια πράγματα λίγο απαισιόδοξος  τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο. Πάραυτα, θέλω σίγουρα να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου, μου μένει η διπλωματική  μου εργασία με ένα θέμα που αφορά φυσικά, κάποιες νομικές σχέσεις και τα άτομα με προβλήματα όρασης. Θέλω να πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος στη δικηγορία  και να ξεκινήσω σιγά σιγά με ένα δικηγορικό γραφείο στην περιοχή μου στο Ίλιον να ασκώ αυτό που σπούδασα, αυτό που αγαπώ  και δεν με έχει απογοητεύσει ακόμα παρά τα αργά  αντανακλαστικά της δικαιοσύνης  στη χώρα μας.

Cuidando tus pensamientos

Ten cuidado con tus pensamientos; que se volverán palabra.

Ten cuidado con tus palabras; que se volverán actos.

Ten cuidado con tus actos; que se volverán costumbres.

Cuidado con tus costumbres; que será tu carácter.

Cuida tu carácter, que será tu destino, será tu vida…

La vida es un jardín

Lo que siembres en ella, eso te devolverá. Así que elige
semillas buenas, riégalas y con seguridad tendrás las flores más hermosas.
Cada acto, palabra, sonrisa o mirada, es una simiente.

Procura, entonces, que caiga tu simiente en el surco abierto
del corazón de los hombres y vigila su
futuro.

Procura, además, que sea como el trigo que da pan
a los pueblos, y no produce espinas y cizaña
que dejan estériles las almas.

Muchas veces
sembrarás en el dolor, pero esa siembra traerá frutos de gozo.

A menudo sembrarás llorando, pero,
¿quién sabe si tu simiente no necesita del riego de
tus lágrimas para que germine?

No tomes las tormentas como castigos. Piensa
que los vientos fuertes harán que tus raíces se hagan más profundas, para que tu rosal resista mejor lo que habrá de venir.

Y, cuando tus hojas caigan, no te
lamentes; serán tu propio abono, reverdecerás y tendrás flores nuevas.

Cada acto, cada palabra, cada sonrisa, cada mirada es una simiente. Procura hacer siempre: "una siembra de amor",
Autor desconocido

Φίλοι εξωπραγματικά αληθινοί

Η ζωή μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίζουμε, να συναναστρεφόμαστε και να μοιραζόμαστε στιγμές με ανθρώπους που τους ονομάζουμε φίλους . Φίλοι από τα παιδικά μας  χρόνια, φίλοι που εισέβαλλαν τυχαία στις  ζωές  μας, φιλίες  που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου αλλά και φιλίες που δεν φοβούνται την απόσταση και κάθε μέρα δυναμώνουν. Όλοι τους κομμάτι της ζωή μας, κάθε ένας βάζει το λιθαράκι του για την διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μας.

Αναμφισβήτητα, η περίοδος μετά την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο είναι μεταβατική. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, μπαίνουμε σε διλλήματα και καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις για την πορεία της ζωή μας. Η καθημερινότητα αλλάζει αφού πλέον δεν είμαστε οι  “ενήλικοι χωρίς ευθύνες” , περνάμε και επίσημα στη φάση της δημιουργικότητας  και μέσα σε όλα αυτά “χάνουμε”  και κάποιους φίλους.

Για αυτούς ακριβώς τους φίλους  θα ήθελα να αναφερθώ.  Φιλίες που δημιούργήθηκαν και αναπτύχθηκαν  σε σύντομα χρονικά διαστήματα και σε μια συγκεκριμένη φάση ζωής όπως τα φοιτητικά χρόνια, το Erasmus ή η πρακτική εξάσκηση στο εξωτερικό. Φάσεις μοναδικές , ανεπανάληπτες  που πάντα συνδέονται  με τις ομορφότερες αναμνήσεις.  Τελικά, είναι δυνατόν μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να αναπτυχθεί μια ουσιαστική  και βαθιά φιλία; Ο, τι σημαίνει και συμπεριλαμβάνει για τον καθένα μας η φράση “ουσιαστική και βαθιά φιλία”.

Βασισμένη σε προσωπικές  εμπειρίες  θα μπορούσα να απαντήσω με βεβαιότητα πως ΝΑΙ όλα είναι δυνατά ακόμη κι αυτό.  Όταν τελείωσε το Erasmus αναρωτιόμουν αν η σχέση με τα άτομα που είχα δεθεί τόσο πολύ και είχα μοιραστεί χαρές ακόμη και δύσκολες στιγμές, θα παρέμενε η ίδια ή θα χαθεί στον χρόνο.  Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα όταν συναντηθήκαμε συνειδητοποίησα πως όλα είχαν παραμείνει ίδια, μόνο κάτι άλλαξε, τα συναισθήματα μας που έγιναν πιο δυνατά και η έντονη επιθυμία να ξαναβρεθούμε σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Άλλο ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει ότι ο χρόνος δεν αναπτύσσει φιλίες  είναι η επίσκεψη μιας φίλης που γνωριζόμαστε λιγότερο από ένα χρόνο αλλά υπάρχει χημεία και νιώθουμε άνετα η μία με την άλλη. Τέλος, πρόσφατα το άτομο που έχω συνδέσει τα φοιτητικά μου χρόνια, μου ανακοίνωσε πως επιστρέφει μόνιμα στην πόλη της και σε λίγο καιρό τελειώνει η πρακτική στο εξωτερικό και θα αναγκαστώ να πω αντίο στους φίλου μου εδώ. ΑΛΛΑ είμαι πεπεισμένη, πλέον, και για τις δύο περιπτώσεις πως στην σχέση μας δεν θα αλλάξει τίποτα, η απόσταση το μόνο που δεν θα μας επιτρέπει είναι να βρισκόμαστε σωματικά.

Ο χρόνος είναι σχετικός . Οι δυνατές σχέσεις, οι δυνατοί δεσμοί και οι δυνατές φιλίες μπορούν να αναπτυχθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Με την απόσταση δεν χωρίζουν οι άνθρωποι, δεν χάνεται η εμπιστοσύνη, δεν χάνεται η  οικειότητα..!!

Η φιλία είναι ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή μας και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους.  Ας νιώθουμε, λοιπόν, χαρούμενοι για τους  ανθρώπους μου πέρασαν από τις ζωές μας και έγιναν κομμάτι μας και ας περιμένουμε και τους επόμενους να μοιραστούμε στιγμές!!

¡Feliz año nuevo universitario!

Miles de jóvenes se congregan en la Plaza Mayor para celebrar anticipadamente el fin de año con motivo de la Nochevieja 2011

Las temperaturas eran muy bajas  aunque el ambiente estaba en ebullición la pasada madrugada en la plaza Mayor.  Casi 40.000  jóvenes celebraron la Nochevieja por anticipado recibiendo el 2012 con cava, villancicos y mucha fiesta. Eso así, las  uvas se quedan para el 31. Solo había gominolas.

Salamanca, tal como se conoce, es una ciudad universitaria. La mayor parte de los estudiantes provienen de otros lugares de la península, incluso gente extranjera. Este hecho propició  la aparición de la costumbre de la Nochevieja Universitaria , cuando aproximadamente diez años atrás un grupo de amigos decidió juntarse para desperdir juntos el año antes de marcharse cada uno a su casa en las fiestas navideñas y celebrar así el día de fin de año.

Al año siguiente, el mismo grupo organizó una fiesta en colaboración con varios bares de la ciudad. Dos después, logró reunir a 5.000 jóvenes en la Plaza Mayor. Posteriormente esta fiesta se ha ido haciendo una tradición con un éxito explosivo. Después de un año de interrupción (en 2009 se realizó en Zamora), la fiesta más conocida de Salamanca volvió a arrasar en la cuidad con la asistencia de más de 35.000 participantes en 2010. Este año, como en los anteriores, la Plaza Mayor salmantina se llenó de grupos de jóvenes de distintas procedencias.

Lo que desde fuera puede parecer un macrobotellón, porque el consumo de alcohol está garantizado y es casi hasta una finalidad del acto, es, sin embargo, una fiesta capaz de mover voluntarios, la Policía Local y los servicios de limpieza, para que todo discurriera con normalidad.

La despedida  del año  2011

La Nochevieja Universitaria de 2011 comenzó a celebrarse a primeras horas de la tarde, cuando empezaron a llegar en autobuses personas de diferentes lugares como  Madrid, A Coruña, Valladolid, Oviedo, Santander, León o Ávila, y de otros países como Portugal e Italia, que deseaban despedirse del año con los estudiantes de Salamanca.

Todos los accesos de la Plaza Mayor estaban controlados por sesenta agentes de la Policía Local y Nacional para no dejar entrar nadie con bebidas alcohólicas o con vidrio. Los policías recibieron la ayuda de los voluntarios que recogieron las botellas y envases de vidrio y procedieron a su intercambio por vasos de plástico. A partir de las diez de la noche, el ambiente se volvió aún más navideño y se empezaron a distribuir los gorros y gominolas. Al mismo tiempo, DJ Javier Reina y el violista Miguel Lara comenzaron a excitar a los jóvenes y atraerlos a los ritmos del techno.

A las 12 de la noche, con las campanadas, los asistentes degustaron las doce gominolas,  que este año eran con forma y sabor a uva  y "despidieron" 2011.

Tras las campanadas, en apenas unos 20 minutos, el ágora salmantino se vació y la fiesta se trasladó a los bares de la ciudad o en los pisos para hacer botellón. Este año participaron en total 67 bares, que habían comenzado a distribuir los tickets casi dos meses antes a un precio de 3 y 3,5 euros. Por lo tanto, con un montón de bebidas, buena música y el baile, la diversión continuó hasta la madrugada.

Así, Nochevieja Universitaria es una experiencia única y merece la pena vivirla al menos una vez en la vida porque es parte de la cultura de Salamanca. Esta vivencia se vuelve aún más relevante e importante cuando uno viene de un país extranjero, y eso es porque estos eventos no existen en otros lugares.  

Yo y mis amigos